157.Sekrety zaklęte w Sekretach.

Sekrety Morza reż.
Tomm Moore, [źródło zdjęcia].

  Pierwotnie miał być to komentarz Izo (Izabello, nie wiem jak wolisz?),  pod  Twoim wpisem. Ale ponieważ się rozrósł, chciałabym by  pojawił się jako odrębny wpis.

Kobiety w HIStorii pełnią rolę pomocniczą, są niewidzialne, dyskurs dotychczasowy czyni je takimi. Oczywiście są i takie głosy, które przemawiają za r ó w n o u p r a w n i e n i e m. Czy Sekrety Morza to także głos za tym,by kobiety i mężczyźni były/ byli sobie równe/ równi?

Co ma do równouprawnienia bajka dla dzieci. Już   Tuwim, i oskarżany o gorszenie dziecięcych umysłów (sic!) Brzechwa wiedzieli, że Twórczość przeznaczona dla dzieci, nie są tylko opowieściami. Nigdy tak nie było, nie jest i podejrzewam, że nie będzie.

Z Sekretami morza wiązałam duże nadzieje. Izo, piszesz o nakładzie finansowym i zaangażowaniu wielu ludzi w tę animację. I mnie również urzekła ta perspektywa. Genialna kreska.  Po raz kolejny przekonuję się, że siła, moc i magia tkwi w prostocie.

 Uważnie obejrzałam tę animację, i nie zaprzestałam na pierwszych odpowiedziach i podpowiedziach.  Jak zwykle bywa z nimi zostają one nam podane są z różnych poziomów.

Pierwsze to takie. Jak ważne są dla nas opowieści? Jakie treści niosą w sobie, jakimi treściami my, nasiąkamy? W każdej osobie, kobiecie i mężczyźnie drzemie prastara mądrość, bogactwo pradawnych dobrych instynktów, i twórcza moc. Czy opowieści, które słyszymy i które są nam przekazywane wzmacniają nas? Czynią z nas Wagabundę i Włóczykija? Zachęcają by uczynić ten pierwszy, a potem i następne kroki? Do czego nas zachęcają?Czy ze swej natury są paternalistyczne? W jaki sposób są prowadzone narracje? W jakim stopniu Tworzą i pozwalają nam Współtworzyć świat, w którym przyszło nam żyć? Gdzie leżą nasze klucze do skrzyń i jak długą drogę zdecydujemy się przemierzyć by je odnaleźć? I czy do wszystkich opowieści znajduje się klucz, a co jeśli…

[Zwiastun filmu].

Nie dajcie się zwieść prostym interpretacjom. A jeśli tak, niech będzie to Wasz W y b ó r, ale by go dokonać, istotne jest by wiedzieć, iż mamy nie tylko alternatywę, ale to, że zarówno perspektyw, punktów widzenia jest więcej. [Przecież u podejścia tego leży możliwość krytycznego myślenia].

Z jednego poziomu: film stawia pytanie o tożsamość/ tożsamości/ o formację, i o Drogę.

Pytanie o drogę: Kilka razy w filmie pojawia się motyw strzeżenia dawnego porządku. I by uchronić naturalną chęć,ciekawość, bunt, Babcia mówi, że chce dobra dzieci, tak chłopca jak i dziewczynki. Tą drugą przebiera w różowe wdzianko (stereotypy płciowe). Czym jeszcze usprawiedliwia swoje postępowanie Babcia— bezpieczeństwem. Cóż, nie jest to oryginalne wytłumaczenie. Wiem co dla ciebie najlepsze! Mówi Babcia do chłopca.

Ważne jest by nie pomylić sfery bezpieczeństwa ze sferą komfortu. Babcia (przed przemianą w Wiedźmę) uosabia władzę formalną. I skostniałe prawa. Ale także i strach.

Wszak nie wiemy, czy jeśli główna bohaterka nie wejdzie do morza nic się nie wydarzy, nie, wydarzy się najgorsze. Czy owo najgorsze jak się już zdarzy, można odwrócić? Odżegnać, przegnać i pokonać?

Jest to film o emocjach. Nie ma złych emocji, wszystkie emocje są dobre i potrzebne. O czym przekonać się nam przyjdzie na końcu filmu. To co  może być złe, to sposób ich wyrażania, albo nie wyrażenie ich wcale (powstrzymywanie [się] od płaczu). Świat nie zawsze jest bezpieczny, on bywa bezpieczny. O czym mówi matka. Matka, która objaśnia małemu Benowi świat.  Świat bywa okrutny i niesprawiedliwy zabierając najpierw Matkę, a potem Ojca (metaforycznie, zostaje w Samotni- Latarni nie uczestniczy w życiu swoich Dzieci i Matki) jest/ staje się  nieobecny. Znika na początku opowieści, ale też przeżywa stratę Żony. Na początku nie wiemy, czy odeszła, wiadomo, że znika, odchodzi, ale czy na wieczny odpoczynek, czy do innego życia?  Mąż przeżywa stratę, bo to obraz również o żałobie. O stracie najukochańszej osoby, ale i o metaforycznie utraconych szansach, o życiu którego już nie będzie. Płacz jest ważny, to z niego powstaje przecież wyspa i ocean! Słowa o tym, że i Olbrzym jest czuły, i także ma prawo do płaczu. Opłakiwania, żałoby i poczucia osamotnienia.

Jest to film o drodze, o zyskiwaniu własnego głosu. Znamienne jest, że dziewczyna przez (prawie) całą opowieść nie mówi. Dlaczego samodzielnie nie może odzyskać głosu? To pytanie ciągle do mnie wracało.

To również opowieść o rywalizacji między bratem i siostrą, ale także o budowaniu więzi.

Ale to nie jedyne pytanie. Czy droga do domu jest drogą ku przeznaczeniu? Gdzie znajduje się dom? W starej latarni? Czy idąc za głosem własnej pieśni skazane (skazani) jesteśmy na samotność? Czy  latarnia, gdzie mieszkała rodzina jest symbolem bezpieczeństwa, którego istoty Babcia (jeszcze) nie rozumie?

Jaką mądrość nosimy w sobie (dziewczynka wie, że na oparzenia właściwe są liście babki, czy to nie przykład pierwotnej mądrości?)

W jaki sposób odkrywamy własną mądrość? Czy przez działanie? Czy ktoś musi nam powiedzieć jakieś zaklęcia? Obecność. Legendy i podania to także aspekt, który się pojawia wielokrotnie, z różnych perspektyw. I na różnych poziomach.

— Jesteś Wielki Seanachai? [pyta chłopiec dopisek 5000lib]

— Tak! Tak! Wow jestem Wielki Seanachai ! P r a w i e   o  ty m   z ap o m n i a ł e m !

[wyróżnienie własne].

Chłopiec, w pewnym momencie przejmuje opowieść, a dziewczynka staje się przeźroczysta (metaforycznie i fizycznie) — to mój zawód w stosunku do opowieści—  c o  n i e  z n a c z y,  że chłopiec nie mówi ważnych kwestii, mówi o tym, że chociaż się różnimy to i jesteśmy podobni (podobne) połączeni i połączone).

To film o przemianie, ale nie dziewczynki, a jeśli dziewczynki, to jej przemiana nie wychodzi na dobre zyskuje różowe ubranko, wpasowuje się w zastany świat. Ale chciałabym zwrócić uwagę na Babcię, która stała się Wiedźmą. Mówi o tym, że Te opowieści zawsze stawiają mnie w złym świetle”. Kulturowo zauważmy, że wiedźma to ta, k t ó r a   w i e  a niewiasta, to ta, która n i c   j e s z c z e  nie wie. Przychodząc do domu męża jest najniżej w hierarchii społecznej.  Sowa to nie tylko synonim słowa mądrość, zwróć proszę uwagę, że słowo mądrość zawiera w sobie ość, ową cząstkę, która wyzbywa nas z naiwności, tak myślenie (wbrew stereotypom) boli, ale dzięki niemu zyskujemy, my kobiety, i mężczyźni świadomość. Sowa to także celtycki symbol staruchy, przewodniczki między światami. Czy Macha, nie przypomina słowa Macocha? Śledząc poprawki baśni, które zebrali Bracia Grimm, można zobaczyć, że na początku złymi kobietami nie były macochy, ale matki, dopiero potem, świadomie dokonano korekty. Symboli, w opowieści jest więcej: studnia,muszla, foki, sowy, białe szaty (nieświadomość i niewinność). Co weźmiemy dla siebie z tej opowieści. Czy będzie to film o pamięci, czy o pierwiastkach kobiecych w mężczyznach, czy o męskich w kobietach? O rozwoju, o przebaczeniu? I czy perspektywy muszą się wykluczać? I czy spełni Wasze oczekiwania? Zobaczcie sami/ zobaczcie same.