(Pompuj zęzę, Banana Boat, źródło).
Jeśli mówimy o uchu człowieka, to na jednym wdechu, bardzo często są wymieniane trzy najmniejsze kości występujące właśnie tam, a dzisiaj, o czymś zupełnie innym. (Miejsce na fanfary) utriculus.Odpowiada za przekazanie wrażenia przyspieszenia zarówno na boki, do przodu do tyłu, jak i w płaszczyźnie poziomej. Za to woreczek, także część ucha wewnętrznego wyczuwa przyspieszenie w płaszczyźnie pionowej. Innymi słowy wiemy gdzie teraz, kiedy czytasz ten tekst znajduje się Twoje ciało. O przestrzeni obłaskawiona. I poznana. Nie tylko w Poznaniu.
Płyn obecny w uchu środkowym to wspomnienie czasów gdy narządy równowagi człowieka przyjmowały kształt prostych rurek to za ich pomocą zostawały przekazywane informacje o równowadze do mózgu.O czasy dawne! Pra, pra, pra, prawdawne, nieledwie w zeszły czwartek?
Zawroty głowy występują wtedy gdy oczy i narządy równowagi przekazują do mózgu sprzeczne informacje na temat ruchu ciała. Doskonałą ilustracja jest doznawanie choroby morskiej. Doświadczeni żeglarze powiedzą, że każdego dopada, to tylko kwestia czasu właśnie dlatego, że występuje cha-cha- chaos informacyjny, z którym chce sobie poradzić narząd między uszami. Mdłości powstają w najbardziej prymitywnych częściach mózgu i zarazem najstarszych umiejscowiony blisko rdzenia kręgowego.
Chociaż mycie rąk nie miało tak wiele wspólnego, chociaż trochę, bo chłodziło o zachowanie homeostazy, o higienę. Chociaż w części, to właśnie one-mdłości, są informacją zwrotną tak, dokładnie tak, organizm próbuje poradzić sobie z trucizną i wydalić ją czem prędzej, możesz zapytać, ale dlaczego łączmy odczuwanie ich z zakłóceniem równowagi?
To właśnie one były i są nadal- interpretowane przez mózg jako objaw zatrucia, chociaż nie zawsze tak być musi, na przykład podczas infekcji ucha wewnętrznego- które nie ma nic wspólnego ze stanem wskazującym na spożycie… Równia pochyła, a raczej równianie z jedną niewiadomą: mdłości prowokują wymioty, a te wiadomo, wypraszają niechcianych gości i gościnie z wnętrza na zewnątrz.
To nie koniec opowieści, gdy zawroty głowy pojawiają się w konkretnym ustawieniu ciała, lekarze nazywają je jako położeniowe, jeśli przydarzają się niezależnie od gimnastykowania lewej nogi z prawą macką nagle i nie można ich powstrzymać to etykietują jako napadaowe, lekarz lekarzowi wiadomo…
Laryngolodzy mają także inny podział doznawanych nieprzyjemności, o których piszę, ze względu na przyczynę: powodowane przez choroby ostre i postępujące lub łagodne i z czasem ustępujące same z siebie zwane także epizodycznymi zawrotami głowy. I te ostatnie były znane już w czasie starożytnym, ale opisane po raz pierwszy dopiero w tysiąc dziewięćset dwudziestym pierwszym roku jako syndrom epizodycznych zawrotów głowy tyle, że etymologia powstania od tego czasu zmieniła się radykalnie, ale dopiero w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Pierwsza teoria była błędna. Głosiła ona, że kryształki węglanu wapnia w łagiewce i woreczku przyczepiają się do błony, szkopuł, w tym, że z niewłaściwej, tej która biegnie od podstawy kanalików półkolistych. Co więcej otolity (nazwano tak kamyczki błędnikowe) miały (wedle przyjętej pierwotnej teorii) przyczyniać się do zniekształcenia błony wskutek wysłania do mózgu błędnych sygnałów świadczące o poruszeniach ciała i jego orientacji w przestrzeni. Próbowano, ba, nawet z pozytywnym skutkiem – leczyć mdłości, tyle, że była to droga przez mąkę, znaczy mękę, naprawdę, i to, już nie przejęzyczenie, chociaż przejęzyczać mogła się osoba korzystająca z zalecanej terapii.
![[woreczek i łagiewka składają się na zmysł równowagi u człowieka, źródło zdjęcia].](https://5000lib.files.wordpress.com/2018/11/woreczek-i-c582agiewka.jpg)
…Eeeele razy czynności, ułożenie ciała, które skutkowały wywoływaniem mdłości, aż ciało nie przyzwyczaiło się do nowych ustawień.
Nie zawsze takie postępowanie dawało efekt, dlatego, jeśli mdłości były ostre nie wahano się nie tylko otworzyć czaszkę, ale i zadziałać bardziej inwazyjnie i mechanicznie, czyli przeciąć części włókien nerwowych, tylko takie postępowanie mogło, albo i wiązało się np z bezpowrotną utratą -i to nie na raty te utraty, ale hurmem i hurtem- słuchu. John Epley, zaproponował trochę inną koncepcję (od wcześniejszej, której autorem był Robert Barany). Dezorientację i mdłości miały wywoływać otolity,[inaczej: statolit, kamyczek błędnikowy, statokonium- u człowieka wielkość szacuje się od 1 do 10 μm] a nie ich przemieszczanie się i przyleganie do błony, nie błona jest tu kluczem, ale właśnie r u c h otolitów, to on powoduje drgania, zawirowania, które mózg i n t e r p r e t u j e jako ruch, a w zasadzie jego forpocztę, i znów w konsekwencji tej sekwencji następuje błędna informacja. Zonk.
Ponieważ Epley zbudował (i to w garażu, ach te garaże! Cóż one mają w sobie!) bardzo prosty model ucha (wystarczył mu tylko kawałek węża- uwaga-żaden gad nie ucierpiał w sekwencjach ekscesów, znaczy eksperymentów- bo to był wąż ogrodowy) i wykonywał różne sekwencje ruchu, mógł zatem osobom borykającym się z problemem dezorientacji i mdłości zaproponować wykonywanie ćwiczeń, samodzielnie, ale w jego obecności- o znacznie łagodniejszym przebiegu i bezpiecznych warunkach. Jeśli one same nie skutkowały, to lekarz zwykł przykładać tuż za małżowiną uszną wibrator- to okazało się postępowaniem słusznym, bowiem drgania wywołane przezeń pozwoliły na odklejenie przyczepionych jeszcze otolitów, których nie położenia nie można było zmienić całkowicie przez wykonywanie ćwiczeń. Epley – zachęcony wynikami- udoskonalał metodę leczenia, ale zanim stała się ona standardem (pomimo bezsprzecznych plusów, łatwości stosowania komfortu zarówno bezpieczeństwa) otwieranie czaszek i przecinanie nerwów nie odeszło tak szybko w zapomnienie, raczej spacerkiem, bardzo, bardzo wolno minęło, bagatela,dziesięć lat…
Zadanie dla osób chętnych. Można by było wymyślić co najmniej pół tuzina zadań, przypiąć garść teorii, czy refleksji, odrobinę światła, w ten jesienny czas, ale nie, nie tym razem, jak na krótki artykuł to i tak się rozciąga niczym błona. Nie tym zarazkiem, zrazem, razem, raz po raz i wlazł. Chochlik. Dobrze, idźmy dalej, wyjdźmy dziś, jeszcze dziś na spacer. Nie ważne, że nieważkie mgły, i siąpi. Idźmy krok za krokiem, rozkoszujmy się, tym, że możemy wykonać krok w wygodnych butach, tęgo zmieniajmy tępo tego spaceru. Możemy iść i stać, i ruszyć znów solo, możemy rodzinnie, czy sielsko- przyjacielsko rusz całkiem ciał(k)o i cielsko, i zaproponuj(cie), różne rozwiązania, jeden: dystans (do najbliższego budynku)pokonujemy spacerkiem, drugi: bez trudu truchtem, trzeci: odcinek skacząc na jednej nodze itd bawmy się ruchem, pamiętajmy, że sprawność nie jest dana raz na zawsze. Cieszmy się, że ją posiadamy, nawet gdyby była okiełznana w niezadowalającym stopniu. Niezależnie od wieku metrykalnego bawmy się spacerem, ruchem, gęstym gestem, to takie chwile, gdy dajemy sobie trochę luzu, będziemy wspominać z rozrzewnieniem.
PS. Szanty były wykonywane na statkach w dawnych czasach jako te, które pozwalają osobom pracującym siłą własnych mięśni nadać rytm, nie bez kozery nazywane były pieśniami pracy, a więc przykład nieprzepadkowy, przykładowy.
#iskierki Do przeczytania jutro o 17.00 Ahoj! :).
Listy i [inne] brewerie. 