[453]. Nie wiem nic, nic o snach (ważek, ciem i motyli).

[żarówka ze szklaną bańką, źródło zdjęcia Wikipedia] #BoŚwiatJestCiekawy!

Nie wiem nic, nic o snach (ważek, ciem i motyli).

Tli się dzień, żarzy skwarem sierpniowym jeszcze, jeszcze, jeszcze je szcz eeee. Skąd płynie spokój? Rozlewając się na barki i wzdłuż kręgosłupa.Rozluźniając mięśnie i oddech. Szmer. Głaszczący kształty i faktury, nasycający barwy i zapachy.

Gdzie ma swoje źródło, bijące, żywe, i orzeźwiające niczym łyk powietrza, improwizacja kroków wyjęta z jazzowego taktu, szeptu,  bliżej ciszy smak ku zieloności.

Zanurzam opuszki palców powoli czując mrowienie w powietrzu bez słów. Obmywa mnie hałas przejeżdżających samoch(ł)odów. Szczępki kroków, i chmurlandia znaków nad głową.

Nie wiem nic, nic o snach (ważek, ciem i motyli).

Zamykam oczy, próbuję smakować dotykalność świat(ł)a, faktur, figur, płaszczyzn. Zamykam oczy, by (o!)tworzyć. Chwycić minutę zachwytu i tu i tam.

Nie wiem nic, nic o snach (ważek, ciem i motyli).

Z gęstego gorącego gazu wyłoniły się gwiazdy, wokół nich planety połknięte przez  galaktyki. Kałuże, kratery i pył. Ożywione tłuszczu bąbelki urodziły bakterie, zwierzęta i spojrzenie, (także) ludzkie pulsujące, życiem, energią, informacją, cząstka, po cząstce w małym palcu u nogi. Tatłaź śladu.

Im więcej nie wiem, a wierzę w wiedzę i podążam za jej użytecznością i praktycznym wymiarem tym więcej widzę i więcej spostrzegram piękna w pęknięciu harmonii wącham wrzenie świat(ł)a tła, i rozumiem doświadczając. I stwarzam. I… Spójni[c]k łączy to co niepoznane z tym co obmacane. Z(a)danie. Opowieść. Historia, a pod powierzchnią pulsują nitki gramatyki na stylu zderzenia neuronaliów. Uff… Wdech, wydech… Oddech. 

Nie wiem nic, nic o snach (ważek, ciem i motyli).

 

Reklamy