[327]. Człowiek o ciekawych nazwiskach.

[Walter Isaacson, Steve Jobs, tłumaczenie: Przemysław Bieliński, Michał Strąkow, Insignis,2011, źródło nagrania].

Chciał by opowiedział o jego życiu, gdyż przeczytał jego uprzednią książkę, tą o Franklinie. Ten zgodził się, ale bez entuzjazmu —  po długich zabiegach, z zastrzeżeniem, że  nie proszący nie będzie dążył do kontrolowania wszystkiego, co jak dobrze wiemy, było jedną z jego wad, która w pracy bardzo często (ale nie zawsze) była zaletą.

Zdążył w ostatnim momencie, gdyż to, że Steve zmaga się — nie po raz pierwszy zresztą — z rakiem dowiedział się od żony, to ona uświadomiła mu, że  tej walki Jobs nie wygra, na melodię, która by go zadowalała, umiera. Nie będę rozwodziła się nad tym kim był kreator Nadgryzionego Jabłuszka.  Czytam tę książkę z innych perspektyw, i to także jest siłą tej publikacji. Nie jest to publikacja, dla entuzjastów/entuzjastek technologii, marketingu, socjologii, czy czynów postaci, którą sportretował Walter Isaacton, nie jest to także opowieść o dojrzewaniu, brawurze, snach, i smakach (o) wielkości. Przynajmniej nie tylko.

Im więcej przybywa mi lat, tym jestem bardziej krytyczna względem przeczytanych biografii, i sięgam po nie coraz to rzadziej. Gdyby nie Przyjaciel, który zakupił tę pozycję dla swojego Brata, sama pewnie bym nie sięgnęła, a przynajmniej teraz tak to widzę, nigdy nie wiadomo, co by było gdyby, i nie warto się nad tym rozwodzić. Oczywiście wiem, kim był Steve Paul Jobs.

Czytając mam wrażenie, że właśnie takiej życzyłby sobie Steve, ten wyrośnięty wagabunda z  marzeń, włóczęgi, konfitur z czasu i przestrzeni,  dojrzały emocjonalnie, świadomy. Ów proces dojrzewania można dostrzec  i je, pasje, zalety i wady, klimat tworzącej się dopiero Doliny Krzemowej (a w zasadzie jej legendy) i wiele, wiele innych aspektów. Połączenie tych składników daje w konsekwencji bardzo smaczną mieszankę, którą chce się popijać łyk za łykiem delektując się słowem, obrazem, i wartką akcją. Tak, to wydarzyło się na prawdę, a czytasz ten wpis na ekranie, czy to telefonu, czy komputera (osobistego).

Pan (ten, który patrzy na nas z okładki, spogląda bez mrugania) nauczył się godzić ze sobą sprzeczności, buddysta, który uważał, że przywiązanie do posiadania rzeczy jest przeszkodą, z drugiej przecież je kreował, ba! kreował nie tylko je, ale określanie Siebie poprzez ich posiadanie. A to tylko Pixar, tfu pixel w morzu bitów. Przyprawą jest jeszcze fakt, że teraz prawie każda osoba ma w swoim gospodarstwie domowym przynajmniej jeden komputer w domu, i nie rzadko (sic!) jest to laptop, do tego telefon dotykowy…I właśnie dlatego można przyjrzeć się swoim pragnieniom, czytając tę wieść za wieścią. To opowieść, która toczy(ła) się w dalekim kraju, urodziła się tam, pęczniała, zataczała coraz to szersze kręgi. Nie jest to pieśń li tylko o technologii. Można tu też wyczytać skąd wziął się minimalizm, tak ten, na punkcie którego teraz wszyscy szaleją. To historia sukcesów i spektakularnych upadków. I to w jaki sposób można się z nich podnieść. A w tle niebywałe przepadki, przypadki i synergia zderzeń i zdarzeń.

Wiele ze zdań Stevena przeszły (buddyjskim krokiem) do popkultury i z namaszczeniem są powtarzane, i je także tu znajdziemy, zobaczymy przez (nieco) uchylone drzwi jak (nie zawsze) działa marketing i jakie tego są skutki.  Do tego szczypta dekoracji, znanych nazwisk, także polskich.

W gwoli ścisłości, nie należałam i nie należę, ani do wyznawców Jobsa, ani do sympatyków (sympatyczek), ani też do przeciwników (przeciwniczek).

Jeśli już lekturę macie za sobą, jak Wam się (nie) podobała?

Jeśli nie zamierzacie jej przeczytać podzielcie się tytułem książki (może być to [auto]biografia, choć nie musi) którą warto przeczytać, i zdanie komentarza, dlaczego właśnie ten tytuł? Dziękuję. I zostawiam z piosenką.

[W lesie, w lesie, Michał Bajor, źródło nagrania, MTJ największe przeboje].

PS. Mam jeszcze jedno pytanie, czy masz pomysł skąd tytuł tego artykułu?