[240 +1]. Wogle mi się nie podob[n]a.

Prometeusz śmieje się cicho. Jest to teraz jego jedyny sposób wyrażania niezgody na świat.

[Stary Prometeusz, [w:] Król mrówek, Zbigniew Herbert, Kraków, a5, s. 88].

Robię wielbłądy, wiele wielbłądów, uff, (jak gorrrąco) karawanę swoją widzę  monotonną, tfu, ogromną (i nie wskutek wad w(_)zroku). Całą karawan[n]ę, w dodatku, ona jedzie dalej. A im dalej w las (chociaż to ogary weń poszły, sa sa) w tym więcej drzew,ech. Jak to mówią, a nawet piszczą, piszą, znaczy się: niech drzewa na nasze trumny rosną jak najdłużej. A co tam! Już widzę swoje, sekwoje! O yeee. Ech, ech. Z drugiej, i kolejnych stron, nie mogę się pogodzić z niechlujstwem język [tym i] owym. Gdy słyszę wogle, albo… Inne kwiatki, to przekręcają mi się okulary na drugą stronę, i nie piszę tu tylko o soczewicy, to znaczy o innych ogniskowych i takich tam kap kap kap kapelusikach, to znaczy cylindrach… Kap, kap płyną łzy. Zgryzoty, tak, że można się odwodnić. Nić naprawdę nić nie pomoże, przyszyj to sam/a! Chociaż nie zamierzam tego udowodnić. Odwodnić. Wracając do tematu. Prometeusz już się nie śmieje. Nie wspomnę o (jego) żołądku.  Co prawda, dał ludziom Ogień, niósł sagan [o]świty, o zez ty, pewnie jemu też sposób prezentowania treści nie tylko leży na /w [w ą] t[o] r o b i e, ale w głowie się nie mieści.

Sadzenie wielbłądów, przyzwolenie na niechlujstwo, nieprzygotowanie, Albo o in tej gęncji. I rozum. I żołądek. Chociaż przez ten [d]ostatni do serca, to znaczy, że jednak kardio- mniej-ar  rytm[e]icznie, Anemicznie? Logicznie? Czy jakoś [w] takt:

[Bezbłędny, z albumu: Dorota Miśkiewicz. The best of, Dorota Miśkiewicz, o której już wspominałam przy różnych okazjach, źródło nagrania].

 Logicznie? Ale z pewnością nie gramatycznie, ale dramatycznie, tak że zęby swędzą i myśli dostają drgawek, czkawek i ogólnie jest nieszczególnie. Szlag mnie trafia, nadal, gdy oglądam vlogi, słucham (pseudo)audycji niby „wyluzowanych”, albo i nawet, co najgorsze, nie,  i merytorycznie  tak naprawdę nie przygotowanych ludzi, którzy dbają o wygląd, o ułożenie rąk (to nie jest prawda, że wieżyczka z dłoni, dodaje nam kompetencji)  ale takie pobieżne wypowiadanie (nie czytał_am/em ale się wypowiem, albo przeczytał/em przeczytałam kilka faktów wrzucę na mój fantastyczny blogostan, vlogostan, zajmę się lifestylem). To papugowanie po tym co jest wrzaskiem mody na Zachodzie. Ja rozumiem, że vlogi na youtube są antytezą teletrelewizji, ale do jasnej, ciemnej, i tej w cętki, cholery, to nie chodzi o to by właśnie takie postępowanie było usprawiedliwieniem, i do tego czymś co należy pielęgnować.

Nie chce mi się o tym pisać,
Ale nie da się nie pisać,
Chociaż mi powinno zwisać
Tak, jak wszystkim wkoło zwisa;
Skoro jednak mi nie zwisa,
No to muszę o tym pisać, tak, czy siak.

[Przyśpiewka byle jaka o europejskości Polaka, Jacek Kaczmarski].

Można się nie zgadzać, można kontestować, można polemizować, ale kurcze dostaję kurczy, myśl mi się kurczy. Mnie się to, mnie się to. to nie podoba! I  ja się nie zgadz[g]am.  Gdyby to jeszcze było marginalne zjawisko. I za taką jakość dostaje się pieniądze. I takie zachowania, wogle się upowszechniają. Cóż. :(. Od Sasanki do polanki!

Prometeusz pewnie jeszcze nie smętny, ale już smutny. I śmiech zasechł mu w nadwyrężonym gardle,zdechł[o] ech[o],  ale by tak miernie nie zakończyć oto garść maści na zmarszczki:

OD SASA DO LASA mylnym jest sądzić, że powiedzenie to  pochodzi od Sasów, czy nazwiska Stanisława Leszczyńskiego, tak wiem, wiem, tak drzewiej uczono! Może od początku, rozróżniamy dwa podobne powiedzenia, obok, tegoż, od którego zaczęłam,istnieje: jeden do sasa, drugi do lasa. Wiem, wiem, historia August: to II to III i rzeczony Stanisław, ale co gdy się tymże nie zadowolimy? W Przypowieściach polskich, autorstwa Salomona Rysińskiego (książki wydanej w 1618r!)  możemy przeczytać: Jedno sa sa, drugie do lasa. Owo sa sa to nic innego jak sposób przywołania zwierząt gospodarskich (coś jak kici kici gdy wołamy przydomowego tygrysasa). Jeśli tak spojrzymy na to zdanie, to znaczenie diametralnie się zmienia. To nic innego jak stwierdzenie pewnego stanu rzeczy, a raczej posłuchu zwierząt, jedno grzecznie podąża za wydaną komendą, drugie hasa niezależnie i spieszy się niespiesznie… Tak  więc należało by rozróżnić sa sa, od sasa, i nie powtarzać błędnie, powołując się na etymologię, którą nie istniała. Oczywiście, nie zmienia to faktu, że język jest tworem żywym, a raczej, żywym organizmem (co uparcie powtarzam) i w wyniku zaistniałych zmian, i kontekstu kulturowo, społeczno, politycznego sa sa uległo przeistoczeniu w Sasa, co nie zmienia faktu, że powoływanie się na konflikt polityczny jako powstanie wyżej wymienionego powiedzenia jest błędem.  Chociaż wielu uchodzi on płazem… A właśnie jeśli już przy żabach jesteśmy…

[fragment programu: 50 Kabaretu OT.TO, Kabaret OT.TO, źródło nagrania].

można komuś, coś płazem puścić, albo coś komuś płazem może ujść, o chodzeniu już było [z serii: w[y]pisy dla osób wytrwałych], ale nie o żaby, nawet duże, nawet wielkie, nawet ropuchy tu chłodzi. Wiesz, co autor/ka powiedzenia miał/a na myśli? A no właśnie nie zażyłość z przyrodą. I inną brodą, brodzenie też nie było domeną, bredzenie tyż. Skacze tu o powierzchnie, ale nie akwenu, tylko płaską powierzchnię broni. (W takiej o[d]słonie powiedzenie się broni] tak, chodzi tu o narzędzie, za pomocą którego staczano pojedynki, i w wyniku których nie jedna szyja rozstawała się z głową. Takie oto płazy spotykamy na kartach XIX wiecznych ksiąg. Z jednej strony (i nie mam tu na myśli stronicy) płaz lub/i płaza służyła do pasowania chłopców na rycerzy, a z drugiej: do wymierzania kar/y. I nie znaczy to, że takie odpłacenie się nie bolało, ano bolało. I to znacznie, ale lepiej zyskać trochę sińców, niż rozstać się z życiem… Własnym. Doczesnym. Ale własnym. Nie dziwi, w tych okolicznościach przyrody, że płaz ma konotację z wyrazem płaski. I nie jest to omyłka. Tak więc płazem, mogło znaczyć (i znaczyło) płasko. Stąd mamy powiedzenie słać się płazem. Co znaczy, płaszczyć się. No tak, to zachowanie u ludzi, a co z żabami, dużymi żabami i innymi płozami? A no może tym razem zameldujmy się, znaczy, zatrzymajmy, przy pozie. Znaczy płozie. Tej u sań… Tak to jedno, ale jeśli chodzi o żaby, to one, przynajmniej drzewiej tak bywało, płazały i płozały, pełzać dopiero zaczęły dosyć niedawno na przełomach   XIX  i XX wieku… Wystarczy uchylić wieko, wytężyć wzrok by dowiedzieć się… Ale o tym, także już było. O zjawisku przejmowania znaczeń, tak by dane zjawisko (i jego nazwę) zneutralizować, pisałam dawniej wspominając o języku.

A co Ciebie drażni w języku? Polskim. Naszym? Albo: Co było dla Ciebie okryciem, wróć, odkryciem?

PS I.Od tego powinnam była zacząć. Tak tak podczytuje, i czasami trafiam na rzetelnie prowadzone blogi,żeby nie było i tutaj składam wielkie chapeau bas! I doceniam. Dzielenie się doświadczeniem, wiedzą, spostrzegam staranność i poświęcenie czasu i chęć uczenia się.I Dziękuję.

PSII. Wpis ukazuje się gdy leżę w łóżku i uskuteczniam moją zażyłość z przeziębieniem, dlatego na komentarze odpowiem w późniejszym terminie. Gdy zakończę ów romans, dziękuję za wyrozumiałość.