240.O wielbłąd[!]_ach [albo: o (trzech) kostkach].

Robię wielbłądy*, wielkie,aaale moje! Nie oddam, nie oddam… Za darmo. No dobrze, znaczy wcale nie dobrze, wymiotki takie, znaczy… Źle, źle i jeszcze raz… Robię błędy. Całkiem samo, samo– i w dodatku jeszcze- dzielnie. Nieustająco! Dlatego: nie obruszam się jeśli Ktoś (Xpil ukłony i podziękowania: to nie sarkazm) lub Ktosia, zwróci mi u_ i wagę by nie iść tą drogą, ba nawet nie zwłóczyć, znaczy nie zboczyć, znaczy nie tędy. Gdy szukałam (tak by znaleźć) czegoś po kieszeniach i kątach, rozwartych oczywiście to znalazłam garść, może dwie ciekawostek język_owych. Otóż i one:

Kostka pierwsza:

Między Bogiem a prawdą?

Na prawdę? Nooo… Hmmm? Między czym a czym, że które miedze? Nie, nie idźmy tą drogą! Jeśli już zdecydujemy się użyć to wyrażenie, to bogiem a prawdą róbmy to właściwie. Bogiem a prawdą, znaczy tyle, co: szczerze mówiąc, szczerze. Gdy wyrażenie rozszerzymy o przyimek a, to jedno, wyklucza drugie. Gdy się przyjrzymy, to błędne użycie a zatraca sens. Skąd się zatem wzięło nieszczęsne aaa stąd, że zachodzi kontaminacja czyli skrzyżowanie dwóch powiedzeń: bogiem a prawdą i klnę się czymś, które przeszło w kląć się na coś. Kiedyś też mówiono: Klnę się bogiem [kieruje się prawdą]. Klnę się, czyli inaczej pisząc: przysięgam na…

Kostka druga:

Nie zasypuj gruszek w popiele…

Wiecie skąd się wzięło to powiedzenie? No jak to, z życia! Tyle, że naszych przodkiń i przodków. Kto dzisiaj pamięta, w jakim kontekście był używany ten frazeologizm? Ten, potrafi (albo ta potrafi) go użyć w sposób właściwy, czyli poprawny.   Drzewiej nie było centralnego ogrzewania, więc używano sprzętu takiego jak piec. Mówi się nie zasypiaj gruszek w popiele. Zwracamy się do kogoś w ten sposób, radząc tej osobie, żeby nie zlekceważył danej kwestii. Warto pamiętać, że kiedyś popielnik służył do przygotowania potraw, np pieczono gruszki. A więc sytuacja wymagała czuwania. Nieustannego.

Kostka trzecia:

Zapewne wiecie, co oznacza tajemnica poliszynela. (To ta, o której wszyscy wiedzą, ale każda osoba o niej milczy). A powiedzenie przywędrowało do Polski albo z Włoch, albo z Francji. A na pewno z komedii dell’arte, to tam występowała postać Poliszynela, która tubalnym głosem nie omieszkała zaznajomić publiczności o sekretach innych osób, taki komentarz odautorski. Postać ową uwiecznił na katach swej powieści Octave Feuillet Życie Poliszynela i jego liczne przygody.

A Wasze przygody i inne wygody z językiem niekoniecznie polskim?  Zamiast się trapić regułami można tropić przeszłość, śmiało żyć w teraźniejszości i patrzeć w przyszłość. Bez ości, ale nie bez śmiałości.

A Wasze ulubione powiedzenie? A może coś Was trapi? Rozśmiesza, albo zastanawia?

*wiele błędów- wielbłąd, o jakiż wielbłąd! Wielbłądy me widzę ogromne, i nie chodzi o wadę wzroku…