233.Kędzierzawe czwartki. O miłośniku Liczb (Niezbywalnie) Pierwszych i jego doświadczeniach.

[Urodziłem się pewnego błękitnego dnia. Pamiętniki nadzwyczajnego umysłu z zespołem Aspergera, Daniel Tamment, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2010 r, seria: Przez Rzekę, źródło zdjęcia].

Podobnie jak wielu rodziców, normalność rozumieli jako bycie szczęśliwym i użytecznym.

[Urodziłem się pewnego błękitnego dnia. Pamiętniki nadzwyczajnego umysłu z zespołem Aspergera, Daniel Tamment, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2010 r, seria: Przez Rzekę, s.53].

 Gdyby nie to, że ktosia mi poleciła przeczytanie tej książki, to z dużym prawdopodobieństwem (bo tego z pewnością, i to nie zbitą stwierdzić nie można) gdybym nawet na nią, w tym czasie (nie dekadę wcześniej, licząc od jej przeczytania) trafiła. Zboczyłabym zobaczyłabym okładkę i podtytuł, paternalistyczne ociekający marketingiem, który musi, bo po prostu i po krzywo (to nie oda do zielska) wsadzić swoje macki muuusi. Tak więc, po przydługiej introdukcji, przeczyłam.I chociaż o Zespole Aspergera wiedziałam już wiele, przeczytanie tej właśnie książki, było niezwykłym doświadczeniem. Stało i nie stało się nic. Po jej przeczytaniu. Nic, bo żyłam, tak jak żyję. A jednak coś: bo uparte myśli drążą skałę, i chcący zbudziły moje marzenia, a że rzecz to intymna, te akurat pozostawiam dla Siebie i dla Bliskich mi Osób. Nie chcę tej wiedzy pozostawiać dla siebie. Nie może i Ty, zdecydujesz się sięgnąć po tę pozycję, i być może jak ja odłożyłabyś, albo odłożył na półkę? I to nie była by półka własnej biblioteczki? A szkoda. Sam Daniel mówi o sobie, że nie jest geniuszem, że z autyzmu się nie wyrasta, i tym samym poddaje w wątpliwość wszelkie mity, tak chętnie powtarzane (zwłaszcza przy takich sytuacjach) stereotypy dotyczące osób z niepełnosprawnościami. Daniel Tamment ma doświadczenia ze spektrum autyzmu i synestezji, które sam opisał w cytowanej już przeze mnie książce, której tytuł brzmi:

Urodziłem się pewnego błękitnego dnia. Pamiętniki nadzwyczajnego umysłu z zespołem Aspergera. Jest to książka napisana nie tylko przystępnym językiem, ale wykraczająca poza doświadczenia osobiste autora i dla mnie, osobiście jej treść była bardzo wnosząca. To po pierwsze.

Po wtóre: Daniel wspomina na samym początku swojej książki (po wprowadzeniu dotyczącego kwestii w jaki sposób widzi i czuje liczby) wspomina, że obraz zaburzeń, jest różnorodny, u różnych osób, o czym zapominamy, i my.

Warto zaznaczyć i przy tej okazji: jeśli częścią naszego doświadczenia życiowego nie jest należenie do tychże grup. Te, które postrzegamy jako swoje widzimy jako bardzo złożoną, o różnych zależnościach zachodzących wewnątrz, obce jako monolit, a przykłady nie pasujące do tychże traktujemy jako wyjątki, te mają — w myśl uporczywie powtarzanego przysłowia — potwierdzać regułę…).

Jeśli macie zamiar przeczytać tę książkę, proszę sięgnijcie do niej bezpośrednio a dopiero potem szukajcie w Internecie materiałów o Autorze, jest ich trochę, a nawet t r o c h ę  więcej.

Jestem przekonana, że w tym przypadku kolejność ma znaczenie, i że taka jest właściwa.

Jedną rzeczą, jest to, że autor opisuje swoją niepełnosprawność bez patosu, i z różnych perspektyw (np matki i ojca), ale nie tylko. 

[A tak wygląda (ze zdjęcia) Autor. Źródło].

Drugą to stawianie sobie wymagań. W sposób, mądry i wnoszący. Taki, który pozwala na rozwój, w czasach gdy jego zaburzenie było albo nieznane, albo z czasem, zostawało opisywane. Sam Daniel [u]zyskał diagnozę późno (co nie stanowi novum) jeśli chodzi o zaburzenia ze spektrum autyzmu — bo w wieku dwudziestu sześciu lat, wcześniej nie rozpoznano jego potrzeb, a i potem wiązało się to z wieloma stereotypowymi decyzjami. Jeśli jednak chcecie przeczytać o Dzielnym Rycerzu Danielu i Jego Walce z Chorobą, (do tego zdiagnozowano u niego epilepsje płatów skroniowych). Jeśli takie skojarzenia, i — co gorsza — o c z e k i w a n i a, żywicie względem tej właśnie lektury to darujcie sobie. Żyjcie w zdrowiu (i nieświadomości). Jego/ Jej wybór. Dasz (lub nie darz) bór! :-). Moim zdaniem nie jest to książka tylko dla zwolenniczek i zwolenników (autobiografii). 

[Buzu Squat, Przebudzenie, źródło nagrania].

 

Nie jestem przekonana do tego, że da się przekroczyć rzekę bez bólu i wyrzeczeń… Niezależnie od tego czym dysponujemy… O czym marzymy i gdzie (aktualnie) jesteśmy w Życiu. Wracając jednak do książki, to zwraca uwagę świadomość Daniela Tammeta nie tylko względem własnych przypadłości, czego raczej się spodziewamy, ale względem przeszłości, np szczegóły dotyczące własnej rodziny. I nie ma to nic wspólnego z doświadczeniem choroby, czy niepełnej sprawności. Jeśli będziemy czytać w sposób uważny, to wyczytamy więcej, nie dlatego by przypisywać znaczenia, których nie ma, widzieć Znaki (nie tylko wodne) ale dlatego, że wiedza np o sposobie socjalizacji (patrz proszę cytat otwierający ów wpis) tu rzeczywiście jest. Ponieważ choroba/ nie w pełni sprawność,  i doświadczenia z niej płynące są tylko częścią, ważną, ale częścią całości, tę książkę czyta się tak dobrze. I  z kart tej książki przebija, coś jeszcze — u_ważność i świadomość Autora, to po prostu czuję. Widać jaką pracę wykonał w sderze emocji.  I widać także różnice kulturowe między Polską a Wielką Brytanią (zwłaszcza jeśli uświadomimy sobie czas, w którym działa się akcja). Daniel Tammet nie unika tematów uważanych, nawet dzisiaj, za trudne, czy stabuizowane.

To wszystko połączone z pewną dozą surowości, przekonuje mnie, by tę właśnie książkę Wam polecić, zwłaszcza, że część z Was obchodzi dziś Święta Wielkiej Nocy i może zdecydujecie się na spędzenie czasu z książką, może właśnie tą?

A skoro był cytat na początek, to niech i teraz nastanie: 

Niepokoiłem się oczywiście o podróż i powodzenie mojego wolontariatu. Jednak było we mnie coś jeszcze: podekscytowanie,że w końcu biorę odpowiedzialność za swoje życie i swój los. Ta myśl zapierała mi dech w piersiach.

[s.150].