[(13)+1]. Słowa są zbędne.

Wzdłuż ulic, jak wzdłuż snów
Co dzień tramwajem jadę.
Wzdłuż ulic, jak wzdłuż snów
Migocą światła blade.

I zawsze tylko wzdłuż,
I nigdy już inaczej,
I nigdy, nigdy już
Nie zmylę mych przeznaczeń. (…)

[Wzdłuż ulic, Jan Brzechwa]

Syn trębacza i pianistki można powiedzieć, że oddycha muzyką i bez wątpienia można napisać, że odtrąbić sukces również może, i zrobi to. Zrobi. Rewelacyjnie, z polotem,finezją i technicznie piękniście. Ma instrument i nie waha się go użyć. W toku edukacji formalnej łączył świat folku, i ten stricte klasyczny (nie nudny, lecz czasami trudny). Żongluje stylami gry, jakby robił to od chcenia i niechcenia. W zależności od nastroju, dekoracji i Człowiek wie czego jeszcze. Ma doświadczenia występowania w różnych przestrzeniach i składach od kameralnych do symfonicznych. Gdy obserwuje się nagrania z koncertów można dostrzec jego niezwykłą sprawność retoryczną, poza słowną jak i werbalną. To po prostu kwintesencja radości jaką daje granie, tworzenie i kontakt z publicznością. Ilustruje muzycznie także filmy, jak: Yves Saint Laurent oraz Au Pays d’Alice posługując się różnorakimi środkami wyrazu. Jego znakiem firmowym jest także to, że nie stroni od ćwierćtonów można uznać to za transfer kulturowy gdyż takie posługiwanie się dźwiękiem jest właściwe dla Arabów i Arabek. Zjeździł świat w wzdłuż i w szerz Zwrócił na siebie uwagę gdy piękniście wykonał Drugi Koncert Brandenburski  Bacha, a przecież jest to jedna z najtrudniejszych klasycznych partii rozpisana na trąbkę. Świadomość  i umiejętności stricte techniczne nie wystarczą by odnieść sukces. Przez wielkie nabrzmiałe Su.  Wiele jest doskonałych muzyków, o których nie (u)słyszy świat. I których grą się nie zachwyci, nie zapamięta. Nie należy do nich Ibrahim Maalouf. Słowa są zbędne:

[źródło]